Er komt een moment op je weg van wakker worden, dat je niet meer anders kunt dan trouw zijn aan jezelf. Dat je niet meer terug kunt naar de veiligheid van je comfortzone. Dit ook echt niet meer wilt! Het doet gewoon pijn.
Dit is wat ik in deze tijd ervaar. Ik blijf er over schrijven… het wil wakker worden!
Oude patronen werken niet meer, beginnen zo te schuren dat het ongemakkelijk voelt.
En anders spiegelt het leven me de lessen wel die ik hierin nog mag leren.
Ik las in een tekst van Jeff Foster:
‘You are too fast for this world, too fast to think about consequences.’….
‘But first you must ride, guided only by some inner knowing, a little frightened but in awe of your own courage.’
Zo raak voor me.
Dat onderbuikgevoel. Dat intuitieve weten, zeker weten, dat zo snel wordt overschaduwd door het luidruchtige, dwangmatige denken. Dat gevoel, die stem is zo belangrijk om te gaan herkennen en vertrouwen. Het stuwt je voort op jouw unieke weg.
Daarvoor is het nodig om met momenten stil te durven worden. Te stoppen en te luisteren. Te voelen, in je onderbuik, je hart, wat zich daar beweegt.
Wat daar misschien wel hard naar je roept om toch op te staan!
Onze oude vertrouwde manieren zijn soms zo bekend, zo gewend en zo vertrouwd, dat we dit fluisteren maar makkelijk negeren of niet eens horen.
Het vraagt wakkerheid en mindfulness om te durven openen voor nieuwe wegen.
Voor de roep van het onbekende. En daar, in die ruimte kan er ook iets vrij komen in jou, wat werkelijk wil gebeuren!
Dit kan ‘de dood’ betekenen voor je ‘ik’ , voor de geest die om zich heen zal blijven grijpen naar houvast. Het betekent soms springen in een onbekende leegte, waar niets zeker is.
En toch is dat de plek waar het leven en het avontuur ervan begint.
Ik mag in deze tijd opnieuw dingen ervaren die mijn pet te boven gaan. (Leuke woordspeling eigenlijk, het ontstijgt namelijk letterlijk het beperkte denken)
Verbijstering, ontgoocheling komen op.
Het gevoel volledig door elkaar te worden geschud. (Ik donderde een maand geleden zelfs van de trap van boven naar beneden…)
Emoties die me laten weten dat er meer is. Meer dan mijn geest voor mogelijk houdt.
Alsof ik keer op keer mag ervaren: weg met dat houvast in je hoofd!
Voel de vreugde van die nieuwe stappen in de open ruimte. In het niet- weten.
Laat los alles wat je dacht dat bij je hoorde, alles wat je dacht zeker te weten, te snappen, wat er ‘eindelijk klopte’.
Dit sterven van het ego voelt ontzettend pijnlijk en eng. Het is als vrijwillig van een afgrond springen. En toch, het is vooral die ene seconde vooraf die als doodgaan voelt. Dat moment is het IDEE dat alle zekerheid wegvalt.
De werkelijkheid is dat jouw KEUZE om te springen super veilig is. En je opluchting zult voelen in de bevrijding.
Komen er tranen? (ja, bakken heb ik gehuild dit jaar) Laat maar los.
Verdriet vertelt je dat alles wat je vast hebt gegrepen nu eindelijk mag gaan.
De balans wordt hersteld.
Voel het trillen op de benen.
De opwinding in je buik.
Het kloppen van je hart.
Wees vrij!!!
Recente reacties