RUIMTE

Hoeveel meZelf kan ik zijn? Hoeveel van Mij durf ik te leven?

Het heeft voor mij alles te maken met moed, met durven. Waarom maken we ons kleiner dan we zijn? Is dat niet verbonden aan angst? De angst om afgewezen te worden, of afgekeurd. Angst er niet meer bij te horen als we werkelijk onszelf gaan zijn. Het kan van alles zijn wat je onbewust tegenhoudt.

Ik ‘betrap’ mezelf er de laatste tijd gelukkig bewust op. Momenten dat ik me vrij uitspreek, laat horen, laat zien en vlak erna de censuur. Vaak heel subtiel, het sluipt er tussen, het oordeel, het stemmetje: Oei, was ik niet te veel.. te lang.. te open..te snel.. te…? Ik hoor mezelf een verontschuldiging maken. Hardop of van binnen.

Nu ik dit schrijf maakt het me opnieuw verdrietig. Een mooi gevoel, omdat dit gevoel van verdriet me vertelt dat deze overtuiging echt mag gaan. Het kopt niet wat ik hier geloof! En ik zie het nu bewust. En dus kan ik dankbaar zijn voor het voelen ervan. En is het doorleven en toestaan van mijn tranen een uiting van compassie en liefde naar mezelf.

Het is zo niet nodig dat we ons (ik denk echt dat we met veel zijn hierin) diep van binnen nog schamen voor onszelf.
Voor ons licht!

Ik voel een diepe intentie mezelf te bevrijden van al die stukken die nog niet gezien zijn. Nog niet gehoord. Delen van mij die staan te popelen om de wereld in te gaan. Energie die wil stromen. Mijn stem die wil spreken. Mijn licht dat wil schijnen.
En met die intentie gebeurt het al.. met het bewustzijn wat er op heeft geschenen krijg het al ruimte. Krijgt mijn ziel de ruimte.

Ik voel dat het nodig is om deze ruimte voor mezelf helemaal toe te eigenen.

Mijn longen er mee te vullen.

Mijn hart.

Neem maar. Voel maar.

Zo lang als nodig is voor jou.

How much I can I be?

Foto: Elke Smit Fotografie ©